Bezoek aan Synpa
Iedereen stelt zich voor in het kantoor van SYNPA en vertelt over zijn/haar werkzaamheden gekoppeld aan het programma deze week. De ventilatoren staan aan en de ramen naar de straat staan open om zodoende niet het gevoel te krijgen te smelten. Ik heb ervoor gekozen om een Franstalig land te bezoeken, wat betekent dat ik mijn oren goed open moet zetten om de grote lijnen te blijven volgen.
Bertine legt goed uit hoe de verwachte stappen genomen moeten worden. Er moeten concrete resultaten zichtbaar worden. Ook maakt ze duidelijk dat het belangrijk is dat men open is over de dingen die niet lopen zoals ze moeten lopen. Agriterra kan niet veel betekenen voor een organisatie die meedeelt dat alles goed gaat. Leer van elkaar om zo ook verder te komen in het proces. Ze vertelt over de toekomstige veranderingen binnen Agriterra. Het is ook aan Synpa te besluiten om hierin al dan niet mee te gaan. Aansluitend bespreken we de geplande tweedaagse workshop, waarbij ook AFDI en een agripooler van FDSEA aanwezig is.
Bezoek aan de gemeente Allada
Na een avontuurlijke rit over deels aangelegde, deels slechte wegen komen we aan op het gemeentehuis van Allada. De zware moessonregen verstomt onze gesprekken. Ook valt door het onweer de elektriciteit uit en zitten we te vergaderen in een ruimte waar het praktisch donker is. Nadat iedereen zich voor heeft gesteld vraagt Bertine naar de mogelijke problemen en successen die tot nu toe behaald zijn. In de plaatselijke taal praat een medewerker van Synpa met de mensen die voor de gemeente werken. Omdat de mensen geen geld hebben om zaken zoals formaliteiten voor pachtcontracten te betalen, komen ze niet naar het gemeentehuis wat betekent dat de mensen een vertekend beeld hebben van de landverdeling. De contracten moeten zo bruikbaar worden, dat het weer aantrekkelijk wordt voor geïnteresseerden om zich eraan te houden en er meer structuur komt in het vastleggen van documenten met betrekking tot huur, verkoop en pacht.
Bezoek aan de gemeente Djidja
De rit naar Djidja past in het plaatje van de Paris Dakar. Ik heb respect voor de relatiebeheerders, denkend aan de tijd en energie die ze erin steken om van A naar B te komen. Volledig door elkaar geschut kom ik aan op het gemeentehuis. Het is warm en waterdrinken is een vereiste om geconcentreerd te blijven.
Aanwezig zijn de plaatselijke boeren-afgevaardigden, een dorpschef en werknemers van het gemeentehuis. Wanneer ik vertel dat ik voor het eerst in Afrika ben gaat de groep ritmisch klappen en richten ze hun handen naar mij toe om de verwelkoming te ontvangen. Een mooi Afrikaans ritueel waar ik blij van word.
We praten over de landverdeling/verkooptransacties en de opbrengsten. Een gemeentemedewerker vertelt dat de informatie tot aan de basis bij de mensen moet komen. Omdat ze geen middelen hebben om zelf naar het gemeentehuis te komen, zou het mooi zijn als deze informatie en alles eromheen door een vertegenwoordiger naar de mensen ter plaatse wordt gebracht. Hier is geen geld voor en daarnaast kan de registratie belastingbetaling met zich meebrengen, wat de boeren kan afschrikken. De aanwezigen, vooral de jongere mensen, hebben duidelijk hun eigen verhaal en visie over de belangen en verbeterpunten in hun werkveld waarin het opkomen van de arme boeren een rode draad vormt. De jonge generatie die de toekomst heeft, is de schakel in een verbetering van de omstandigheden van de arme boeren.
Tijdens de bijeenkomst wordt duidelijk dat het volgen van de procedures rondom landverhuur/verkoop veel tijd in beslag neemt.
