Namasté in Nepal
Nepal….een prachtig land, zowel de natuur met de indrukwekkende bergen als de steden met de tempels en de kleurrijke bevolking zijn een lust voor het oog. Maar Nepal is ook een land waarvan de beelden van ingestorte huizen en angstige mensen als gevolg van de aardbeving nog op mijn netvlies staan. En waar op dit moment de lange rijen voor de benzinestations getuigen van de boycot van India. Dit betekent niet alleen heel lang wachten, maar ook wederom een aanslag op de toch al wankele economie van dit land.
Met grote bewondering kijk ik dan ook naar de flexibiliteit van de mensen, ze gaan er gelaten mee om en zoeken steeds naar nieuwe mogelijkheden. De huizen zijn herbouwd, ook al is het soms van golfplaten en we zien overal zelfgebouwde houtoventjes waar ze op koken. Ook in ons hotel in Dhading wordt nu buiten het water voor de thee en koffie gekookt.
We bereiden de workshop voor met een aantal medewerkers door onder meer hen het organigram van de federatie te laten tekenen. Er is zeker ruimte voor een efficiëntere structuur, maar we gaan eerst de workshop stap voor stap door. Na de traditionele groet “namasté” besteden we de ochtend aan het inventariseren van de kennisbehoefte van de boeren. Een enorme waslijst volgt. De lunch gebruiken we dan ook om deze te categoriseren tot 11 punten. Hiermee gaan de deelnemers in de middag aan de slag; ze geven bijvoorbeeld aan hoeveel procent van de boeren deze behoefte hebben en welke organisaties er nog meer diensten leveren op dit gebied.
Verhitte discussies volgen, maar munitie genoeg om morgen echt een keuze te maken in de onderwerpen van dienstverlening die ze zelf gaan doen. Dan gaan we ook naar het financiële plaatje kijken.
Keuzes maken in Nepal
De workshop de volgende dag staat in het teken van keuzes maken; de organisatie wil zoveel voor haar leden doen, maar heeft daar simpelweg het budget niet voor. Veel donoren gaan minder bijdragen en dat is een trend die zich voort lijkt te zetten. Ook de nieuwe koers van Agriterra betekent minder geld en meer advies. En dat is een verandering waar ze hier maar moeilijk van te overtuigen zijn. Ze zijn zo gewend aan de bijdragen van doneren dat ze daar hun activiteiten op afstemmen.
Aan ons de taak om met zachte en soms harde hand die bewustwording op gang te brengen. In het prioriteiten stellen van de adviesdiensten, maar bijvoorbeeld ook door het opstellen van een organisatiestructuur voor het adviessysteem. We laten ze eerst zelf met voorstellen komen. Hierbij zijn er mooie verschillen te zien tussen de boerengroep en de bestuurdersgroep die de top veel zwaarder maakt dan nodig.
’s Avonds maken we zelf een voorstel met respect voor hun ideeën, maar wel veel eenvoudiger van opzet en een logische informatiestroming van adviseurs, via topondernemers bij de coöperaties en boerenleiders, naar de boeren zelf toe.
Jos presenteert ’s middags een mooi overzicht van hun cijfers waaruit blijkt dat ze zichzelf nog niet financieel kunnen redden. We eindigen laat in de middag met het opnieuw bekijken van de plannen en wederom meer keuzes maken. Morgen nog de puntjes op de i zetten en dan weer op weg naar Kathmandu in de hoop dat de plannen kunnen worden uitgevoerd zoals nu opgesteld.
Nicole van Hoof
