Om 7 uur vertrek ik vanuit Kathmandu richting Dhading. In Kathmandu (waar ik overigens wel in een betere wijk verblijf) zag ik in eerste instantie eigenlijk maar weinig schade. Maar kijk je beter dan blijken veel huizen en appartementen leeg te staan en grote scheuren te hebben.
Vanochtend onderweg naar Dhading district werd de schade steeds duidelijker zichtbaar. Veel huizen langs de hoofdweg staan wel rechtop, maar zijn onbewoonbaar. De mensen wonen in geïmproviseerde tenten voor hun huis. Overal wapperen UNHCR- of Red Cross-zeilen, soms in gebruik als tent, soms om materialen in op te slaan. Het doet me denken aan Ivoorkust ruim 20 jaar geleden, waar vluchtelingen werden opgevangen in zulke tenten.
Als we de hoofdweg afslaan en het district in reizen wordt de schade nog evidenter. Het aantal tenten neemt toe, het aantal brokstukken ook. Toch is er al veel opgeruimd, het heeft er nog veel erger uitgezien.
Het is fijn om de mensen van de Districtfederatie de hand te kunnen schudden, ze hebben het allemaal overleefd, maar de meesten zijn hun huis kwijt.
We zitten wat onwennig tegenover elkaar. De projectmanager geeft een korte presentatie over de voortgang van het project, maar eigenlijk interesseert me dat het minst. Ik wil de verhalen van deze mensen horen, hoe het met ze gaat, hoe ze nu weer verder ploeteren. Dan komt het gesprek op gang en deelt men de ervaringen. Hè, hè, hier kom je wat verder mee!
Daarna kunnen we ook het gesprek ingaan over de rol van de federatie en hoe de situatie is in de acht coöperaties waar Agriterra op dit moment noodhulp/ agrarische wederopbouwondersteuning biedt aan aardbevingsslachtoffers. Het is goed te horen dat er al dakplaten, zaden en nieuw vee is gekocht en uitgedeeld in een aantal coöperaties.
Langzaam gaan we verder de toekomst in kijken. En ik geef een presentatie over Agriterra nieuwe stijl. Dat het kwartje op dit moment wat moeizaam valt, snap ik wel: als je geen huis meer hebt dan zit je in eerste instantie niet te wachten op advisering van Agriterra. De vraag komt iedere keer weer neer op: we hebben spullen nodig. Eerst een dak boven ons hoofd en spullen waarmee we kunnen verdienen, zoals vee, zaden en ook eenvoudige tunnels of irrigatie.
Ik leg keer op keer uit dat dat we nu in een bijzonder situatie zijn en uitzonderingen op regels maken, maar dat we langzaam aan wel weer ‘back on track’ moeten zien te komen. Voor dit jaar heb ik gezegd dat we zeker bereid zijn om wat inputs te leveren bij bepaalde trainingen. Want daar zijn ze ook heel duidelijk in: ze willen graag dat de trainingen weer opgepakt worden, want daar hebben ze veel aan! Met name de farmer field schools worden erg gewaardeerd en zeker als daar wat spullen bij kunnen leveren, zodat ze echt aan de slag kunnen.
Terug in de auto, waar de beelden van kapotte huizen, tenten en brokstukken aan me voorbij trekken, denk ik: Respect voor alle Nepalezen, ik bewonder hun flexibiliteit en hun lach op het gezicht. Zouden wij nog lachen als we al twee maanden in een hutje bivakkeren met zware regens en hoge temperaturen?"
