In Nepal hebben ze nog wel een landbouwministerie, zelfs een ministerie voor coöperaties. Desalniettemin krijgen deze ministeries slechts respectievelijk 3,4% en 0,3% van het overheidsbudget. Dat is net 300 miljoen euro per jaar. In dat bedrag zitten ook de steunbedragen van grote hulporganisaties en donoren als de Wereldbank, de Aziatische ontwikkelingsbank en de Europese Unie. 300 miljoen lijkt veel hè?
Maar het is niet zo veel. In Nepal werkt 70% van de bevolking in de land- en tuinbouw, zij leveren 35% van het Bruto Nationaal Inkomen. De boeren zijn in totaal dus met zo’n 21 miljoen mensen en produceren zo’n 7 miljard euro per jaar aan landbouwproducten. Dat is voor de vuist weg zo’n 350 euro per jaar per boer dat er wordt verdiend.
Die 300 miljoen euro komt dus neer op zo’n 10 euro per boer per jaar als investering om de noodzakelijke ontwikkeling in de landbouwsector tot stand te brengen. Van die euro’s gaat nog meer dan een kwart naar administratie en ambtenaren. Van dat publieke tientje per jaar moeten die boeren uitgroeien tot zelfstandige ondernemers, die zich kunnen weren tegen wisselende klimaatomstandigheden, die duurzaam en voldoende produceren voor de omgeving, die veilig en voedingsrijk voedsel maken, die opgewassen zijn tegen de grote verwerkende levensmiddelenketens en handelaren en die in staat zijn te concurreren met geïmporteerde producten. Dat is een enorme krachttoer. Met zware gevolgen als dit niet lukt – namelijk armoede, verlies werkgelegenheid en afnemende groei op het platteland.
We zouden toe moeten naar een internationale standaard voor publieke investeringen in de land- en tuinbouw in ontwikkelingslanden en opkomende economieën. Het is niet voor niets dat elke procent groei in de landbouw, twee keer zo effectief is voor armoedebestrijding in ontwikkelingslanden (volgens de Wereldbank). De eigen overheden van ontwikkelingslanden zouden daar als eerste naar moeten handelen door hun landbouwgerelateerde uitgaven op te schroeven.
In Afrika hebben de leden van de Afrikaanse Unie (54 landen) zich in 2014 wederom gecommitteerd om 10% van hun overheidsuitgaven aan landbouw te besteden (de Malabo-verklaring), nadat het de afgelopen 10 jaar nog niet gelukt was overigens. De rest van de opkomende economieën en ontwikkelingslanden moeten dit voorbeeld snel volgen en dit streefcijfer ook daadwerkelijk implementeren. Daar worden we allemaal beter van.
Luc Groot, relatiebeheerder Agriterra
