Om 6 uur zijn we weer chips aan het bakken. Elke ochtend bakken Jean Claude en ik voor het ontbijt 20 zakjes. Deze zakjes gaan naar het stadion waar een soort beurs is met landbouwproducten. Daar worden ze verkocht voor 50 cent, dat is 10 dollar per dag. Het dagloon van een medewerker is 1 dollar. Maar Jean Claude heeft van zijn organisatie (Coaki) al 6 maanden geen loon gehad.
Na het ontbijt gaan we weer naar de conferentie. Dit is de dag van de conclusies. Dat wordt een lange zit. De workshops van gisteren komen een voor een weer langs. Dan is het aan de verschillende boerenorganisaties om hun hoogtepunten van de marketing van aardappelen te delen.
De mensen uit Oeganda hebben een sterk verhaal. Zij hebben de verkoop gebundeld en de handelaren gepasseerd. Ook wij mogen ons verhaal doen. Ik vertel hoe de Nedato voor ons boeren de aardappelen vermarkt. Dat maakt indruk. Verschillende coöperatiemensen willen een afspraak maken om hier verder over te spreken. Gelukkig ben ik hier volgende week ook nog, zodat we nog veel ideeën kunnen wisselen.
Zodra de boerinnen door hebben dat Eveline de positie van de aardappelboerin gaat inventariseren, zijn ze maar al te bereid hun verhaal te doen. Aan het einde van de middag mogen de verschillende organisaties nog aanbevelingen doen. Oeganda nodigt ons allen uit om volgend jaar naar Oeganda te komen. Dit wordt met applaus beantwoord. Géke voert namens ons het woord. Dan komt de minister en na wat toespraken en het zingen van het volkslied, gaan we met z'n allen aan de borrel. Dit is het (officiële) einde van de Aardappeldagen.
