Maandag beginnen de Aardappeldagen in Congo, een congres gecombineerd met een beurs, voor de boeren en boerinnen van het Grote Merengebied in Oost-Congo en Rwanda. De landen Uganda en Burundi zijn ook van de partij. Wij zijn zaterdagavond in Kigali, de hoofdstad van Rwanda, aangekomen en zullen vandaag doorreizen naar Musanze, een plaats in het oosten van Rwanda waar de boerenorganisatie Imbaraga een vestiging heeft. Daar gaan we samen met hen het chips bakken op de beurs voorbereiden. Mijn opdracht bestaat ook uit het in kaart brengen van de positie van de aardappelboerinnen. Tijdens de rit naar Musanze zal ik een eerste indruk krijgen van het platteland van Rwanda. Voorlopig hebben we alleen Kigali gezien, een moderne stad met alle voorzieningen. Erg schoon, nergens afval te zien op straat. Dit komt ook doordat in dit land plastic absoluut verboden is. Het vergde dus wat voorbereiding om de 80 kilo folie voor de chipszakjes ongehinderd door de douane te krijgen. Dit is gelukt, in de enige tas die werd gecontroleerd zat de rol biologisch afbreekbare folie!
`s Avonds in het hotel proberen we naar de wedstrijd Nederland-Costa Rica te kijken. Deze wordt echter niet uitgezonden op de Rwandese zenders. Dat was even slikken voor de voetballiefhebber in ons gezelschap: niet overal zijn de prestaties van het Nederlands elftal van levensbelang. Gelukkig konden we via de twittercommentaren nog wel wat meekrijgen van de wedstrijd en vanochtend hoorden we het nieuws dat Nederland door was.
Op zondag 6 juli zijn we naar Musanze gereden, via de beste weg van het land: goed geasfalteerd en zonder gaten. Wel met veel bochten en heuvelop en heuvelaf. Rwanda wordt ‘het land van duizend heuvels’ genoemd en dat merken we. Het landschap is prachtig en elke helling is in cultuur gebracht. Zelfs als het maar om een paar vierkante meter bruikbaar land gaat, is er wat geplant. En alles met de hand. Enige vorm van mechanisatie hebben we nog niet gezien.
Vanmiddag hebben we de nieuwe pootaardappelnursery bekeken. Een soort kas met stellingen waar ze de plantjes uit de miniknollen opkweken. De plantjes krijgen voedsel via een watergeefsysteem, een soort vernevelingsinstallatie. Het water dat niet wordt verbruikt door de plant condenseert en wordt weer opgevangen en teruggeleid. Op dat moment worden de voedingsstoffen gemeten en zo nodig weer toegevoegd. Daarna hebben we twee aardappelpercelen bekeken en uitleg gekregen van de teler van het pootgoed. Via een project van Imbaraga wordt geprobeerd om ook de kleine boeren te voorzien van goed pootgoed. Het is hier niet uitzonderlijk als er poters de grond in gaan die afkomstig zijn van consumptieaardappelen die op de markt zijn gekocht.
