Zondagavond kom ik aan op Kigali Airport. De geuren van houtskool overstijgen die van kerosine. Ondanks dat ik geen officieel visum heb, maar slechts een uitdraai met een bevestiging dat ik het aangevraagd heb, loopt alles soepel. De douane vraagt naar het doel van mijn bezoek, hij knikt en vraagt of ik de groeten aan Joseph Grafaranga wil overbrengen. Die wens kan ik onmiddellijk inwilligen want hij staat me op te wachten.
We rijden direct door naar Musanze, een rit van anderhalf uur. Onderweg komen we behalve onverlichte auto's en veel voetgangers, ook kleine vrachtwagens tegen. Deze zijn elk geladen met 5000 kg aardappelen. De aardappelen brengen op dit moment 120 franc op bij de boer. Iedere avond gaan er 100 vrachtwagens naar de markt in Kigali. De aardappelmarkt begint om 1 uur ‘s nachts tot 4 uur ‘s morgens. Aardappelen leveren daar 150 franc op. 20 franc is voor transport, 5 franc voor het laden en lossen. Er blijft 5 franc over voor de handelaar. (800 franc is 1 euro). Je hoeft er niet aan te twijfelen dat dit een aardappelgebied is.
Elke dag worden 500 ton aardappelen verhandeld in Kigali. Niet meer dan logisch dus om hier chips te introduceren. Het biedt boeren kansen om meer toegevoegde waarde van hun aardappelen te krijgen. Voorwaarde is dan wel dat ze zelf betrokken zijn bij de productie.
Als we om 10 uur aankomen in Musanze eten we nog wat. We bespreken het programma van de week die voor ons ligt. Speerpunten zijn de organisatie en marketing. Joseph richt zich het liefst op de lokale markt, terwijl ik ook kansen zie bij de toeristen. Een man een paar tafeltjes verderop mengt zich in ons gesprek, hij is gids in het natuurreservaat waar nog berggorilla's leven. Ook hij is ervan overtuigd dat de toeristen graag lokale producten kopen en als het verhaal goed is, speelt prijs geen rol. Ze leggen immers ook 750 dollar om de gorilla's te kunnen zien. Joseph is overtuigd, we gaan de toeristenmarkt op. Om half twaalf ga ik naar bed. De eerste dag zit er op.
Henk Scheele, vanuit Musanze (Rwanda)
