We nemen om half zeven afscheid van Bert. Hij heeft nog een adviesreis bij de UPDI in Bukavu. Om acht uur hebben we een afspraak met Kasugu, een boer die duizenden hectares bezit in Masisi. Ondanks zijn 80 jaar oogt hij fit. Hij heeft 6 potten honing van zijn bedrijf meegenomen voor ons. Deze man heeft veel meegemaakt in zijn leven. Het dieptepunt was de diefstal van zijn vee. In 1994 zijn 7000 van zijn 10.000 koeien gestolen en opgegeten door een gedeelte van de 2 miljoen vluchtelingen uit Rwanda. 150.000 van hen zijn omgekomen door cholera. Ondanks zijn slechte ervaringen heeft hij zijn boerderij beschikbaar gesteld als ziekenhuis, waardoor 4000 mensen gered konden worden. Daarna had hij geen last meer van stroperijen. We zijn onder de indruk van deze man.
We bespreken met hem de mogelijkheden van het afwisselen van aardappelen met gras. Aardappelen voor de akkerbouwers en na drie jaar gras voor de veehouders (aardappelschurft is hier geen probleem). Hierdoor raakt de grond niet uitgeput en hoeft geen kunstmest te worden gebruikt. Dit idee is nieuw voor hem, maar hij ziet direct de voordelen.
Dan stappen we in de Landcruiser om naar de grens te rijden. De wegen in Goma zijn ronduit verschrikkelijk, ook in de stad stuiter je op je stoel. Bij de grens met Rwanda moeten de koffers open. Alle plastic zakken worden eruit gehaald, plastic is immers verboden in Rwanda. We huren een taxi en het is een verademing als we over de mooie wegen door het erg schone landschap rijden. In Musanze nemen we afscheid van Digni, zijn adviesreis zit erop. Straks komen er mensen van Imbaraga en van de federatie van coöperaties, om de komende week te bespreken. Géke gaat morgen ook naar huis en voor Eveline en mij begint een nieuwe adviesreis in Rwanda.
